سفر به قلعه عقابها

به گزارش مشرق، عقاب ها خيلي حرف نمي زنند، اين جا بايد «عقاب» شوي! از روي زمين هيچ چيز پيدا نيست، جاده تا دل کوه هاي درهم زنجير شده مي پيچد، از مسيري به بعد راه اختصاصي است، فقط براي آن ها، در چشم هايشان اعتماد ديده مي شود اما بعضي هايشان باز هم فراموش نمي کنند، هر کسي مي تواند «دشمن» باشد. حتي به نگاه هايت هم مرموزانه چشم مي دوزند. از مسير اختصاصي با آن ها مي رويم.

گذر از شيب تند جاده هاي منتهي به دره ها، تجربه اي نو از عبوري سرسختانه است. اين مسير هر روز عقاب هاست، آن قدر اوج گرفته ايم که حالا ديگر قطعه پديدار مي شود قبل از آن گوي بلورين چشم را ميخکوب مي کند.

هويت هيچ ساختماني مشخص نيست، کدام مقر فرماندهي است و کدام تاسيسات يا استراحتگاه سربازان، تا نگويند نمي شود تشخيص داد. در بلنداي ورودي 2 پست ديده باني مشاهده مي شود. ديده بان ها با جنگ افزارشان در فاصله اي چند صدمتري از پست ديگر و در آخرين نقطه عرضي مرکز چشم به آسمان دوخته اند. عده اي نيز ايستاده اند تا ما برسيم. يکي از آن ها سرگرد است، «علي خسروي»، خيلي شبيه فرمانده هاست، راهنماي همراه ما او را «سيد» صدا مي کند. «سيد» فرمانده اين سايت اسرارآميز پدافند در نقطه اي بربلنداي کوه هاي شرق کشور است. جاذبه گوي ذهن را تسخير کرده است اما فرمانده ما را به مقر فرماندهي هدايت مي کند.

اتاق او با اتاق برخي فرماندهان متفاوت است. براي نگاه کردن به نقشه هاي روي ديوار اتاقش بايد اجازه گرفت. روي يکي از نقشه ها مواضع پدافندي، پايگاه ها و تجهيزات کاملا مشخص است. چشم عقاب ها به کاغذ و قلم دوخته شده مبادا اطلاعات نقشه مکتوب شود.